Moda nie do pary

Zestawienie typowego obuwia ortopedycznego z modną szpilką podkreśla przepaść, która dzieli świat mody od tworzenia atrakcyjnych rozwiązań dla wszystkich. Moda od zawsze była formą manifestu i ekspresji. Historia Moniki pokazuje problem ignorancji i niedostosowania rynku mody do potrzeb osób z niepełnosprawnościami:

„Dla mnie największym wyzwaniem od zawsze było znalezienie odpowiednich butów — takich, które byłyby jednocześnie funkcjonalne, wygodne i estetyczne. Jako dziecko wstydziłam się nosić buty ortopedyczne. Inne dzieci miały kolorowe buciki, a ja zawsze byłam skazana na ciężkie, nieładne modele, które tylko podkreślały moją odmienność. Na szczęście mogłam liczyć na kreatywność mamy. Kupowała kilka par lekkich klapek z pianki, które następnie szewc łączył w jedną całość, formując brakujące 10 centymetrów w podeszwie. Dzięki temu mogłam nosić buty, które nie tylko spełniały swoją funkcję, ale także były lekkie i bardziej zbliżone wyglądem do tych, które nosiły inne dzieci. Niestety, w dorosłym życiu ten problem nadal istnieje. Materiały, które oferują zakłady produkujące obuwie ortopedyczne, są często zbyt ciężkie, co sprawia, że buty są niewygodne i niepraktyczne. Na dodatek ich produkcja wiąże się z wysokimi kosztami i długim czasem realizacji. Zdarza się też, że buty, które otrzymuję, są wykonane niedbale — widać na nich ślady kleju, a ich wygląd pozostawia wiele do życzenia. Brak dostępności w modzie nie kończy się jednak na butach i dotyczy każdej gałęzi tego przemysłu. Edukowanie studentów projektowania ubioru na temat barier oraz potrzeb osób z niepełnosprawnościami to klucz do zmian. Dzięki temu ich projekty mogą stać się znacznie bardziej inkluzywne i odpowiadać na rzeczywiste potrzeby różnych użytkowników”.